ANDERHALVEMETERMAATSCHAPPIJ

“Samen sterk”, “samen verslaan we corona”, “dichterbij dan ooit”. Ik begin een beetje een weeïg gevoel te krijgen bij de slogans die momenteel voortdurend voorbij komen. Ik kan er de vinger niet precies op leggen. Totdat er opeens dat andere nieuwe woord opduikt: Anderhalvemetermaatschappij.
Wat een mooi woord. Wat een vreselijke betekenis. 

En ik snap nu waarom ik niet meer zo goed tegen de mooie slogans kan. Natuurlijk zijn ze bedoeld om positief te blijven, jezelf en anderen een hart onder de riem te steken. Maar wees eens eerlijk: “Dichterbij dan ooit” echt?? Ja, digitaal misschien. En de filmpjes van alle leuke dingen die we doen om digitaal dichterbij dan ooit te zijn, zijn hartverwarmend, lief, bemoedigend en emotioneel. 

En vond ik het leuk om zomaar op een dinsdagmiddag met vrienden samen te zijn in een videochat? Zeker!
En vind ik online sporten leuk? Zeker! En helemaal als Myriam vanuit Spanje met me mee doet. En is het grappig om ‘live' kijkend naar mijn andere kind samen over de telefoon te praten omdat we elkaar anders door de meer dan anderhalve meter afstand - omdat hij in de zorg werkt – niet kunnen verstaan. Nou, heel eventjes maar hoor en daarna moet ik me bedwingen om niet naar hem toe te rennen en die grote lieve knuffelbeer in mijn armen te klemmen. 

En het besef groeit en groeit. Die anderhalvemetermaatschappij gaat er komen. En we zijn zo bezig met het denken in oplossingen en hoe we dat in bioscopen en op festivals voor elkaar kunnen krijgen dat we vergeten ons te realiseren wat dit voor ons mensen zal gaan betekenen. 

Mensen zijn sociale wezens. Ik herinner me het artikel dat ik heb gelezen over de vrijwilligers in een Amerikaans ziekenhuis die babyknuffelaar zijn van achtergelaten baby’s omdat pasgeboren kindjes het vaak niet overleven zonder lichamelijk contact.
En dat andere artikel over een studie van de mate van herstel na operaties waarbij patiënten die veelvuldig een hand op de schouder of een aai over de bol kregen van het verzorgend personeel sneller opknapten dan patiënten die dit niet kregen. 

En ik vrees dat we niet gemaakt zijn voor deze anderhalvemetermaatschappij. Ik weet in elk geval dat ik er niet voor gemaakt ben en ik kan alleen maar hopen dat er heel snel een vaccin komt en dat de anderhalvemetermaatschappij maar van korte duur zal zijn. 

Zal het wennen? En zullen we er grappen over kunnen maken? Komen er leuke filmpjes?
Vast, want humor helpt en samen zijn we immers sterk?!

Ik ga maar eens even online sporten. En chocola eten. Want ik heb alle endorfine nodig die ik maar kan krijgen.  

Bedankt lieve Ellen voor je kaartje met heel veel chocola. Digitale kus.