CORONA VAN DICHTBIJ

Wat is er veel gebeurd de laatste dagen.

Van de-ver-weg-show tot aan de voordeur nu. En voor velen hier ook in Nederland zelfs tot over de voordeur.

Van grappen over toiletpapier tot bittere ernst over een tekort aan mondkapjes voor mensen in de zorg.

Ook voor mij is het ineens heel dichtbij met de verhalen uit Spanje uit de eerste hand.

Myriam, opgesloten in haar huis, (minstens) drie weken geen werk. Wat in Spanje ook betekent: geen salaris.

Politie op straat die mensen sommeert naar huis te gaan. De hele toeristensector – lees: bron van inkomsten – op slot.  

Ook voor mij is het ineens heel dichtbij met mijn Reinder Mathijs en zijn vriendin Brechtsje. Samen werkend in de zorg. Samen hun best doen voor de zieken en zwakkeren onder ons. Samen dus ook een verhoogd risico op blootstelling.

“Wat-als”-scenario’s gaan door mijn hoofd.

Wat als mijn kinderen ziek worden en ik niet bij hen mag zijn? Doorbreek ik de quarantaine in de zorg om mijn kinderen in de armen te nemen? Spring ik in de auto en rijd dwars door alle reisrestricties heen naar Spanje?
Ik zucht en schuif de doemscenario’s naar een klein afgesloten vakje in mijn hoofd en stuur appjes waarin ik Myriam, Reinder en Brecht vertel dat ik trots op hen ben en heel veel van ze houd. 

Ik maak een buiging voor alle mensen die er alles aan doen om het virus in de hand te houden.

Ik maak een buiging voor alle mensen die door (moeten) werken, waarbij ik ook graag alle schoonmakers en vuilnismannen en -vrouwen een hart onder de riem wil steken.

En grappen maken? Ja hoor, graag zelfs. Humor is een mechanisme om te relativeren en met dit alles om te gaan. Ik zal je de harde grappen van mijn kinderen uit de zorg zelfs maar besparen!

Elke avond even na achten stuurt Myriam een filmpje van mensen die voor geopende ramen en/of balkon in Spanje klappen voor het medisch personeel.

En in gedachten klap ik mee. Met dichtgeknepen keel en mijn hart is bij haar in Spanje en bij mijn kinderen in de zorg.