MIJN AVONTUREN IN SPANJE - EVEN BABBELEN

Waar          Alicante

Wanneer    oktober 2019

Charlas - gesprekjes; dat was de bedoeling dit keer in Alicante. In Madrid had ik zulke leuke ontmoetingen gehad en helemaal in een flow vertrok ik in september naar Alicante. Maar liefst vier weken zou ik blijven. Ik zou toch even een echte Alicantino worden!

Maar Myriam en ik hadden elkaar een hele poos niet gezien en we brachten veel tijd samen door waardoor de gesprekjes met de locals niet echt van de grond kwamen. De eerste week was al voorbij toen ik besloot dat het anders moest.   

Die dag zou er om 09.00 uur een monteur voor de airco bij me langskomen en tien voor negen zat ik er al helemaal klaar voor. Maar ja, Spaanse 09.00 uur he?! Dus toen de monteur om kwart over tien voor de deur stond was ik mijn Spaans alweer helemaal kwijt.
Ik begon dapper te vertellen dat ik niet zoveel verstand had van... “Spaans”  vulde mijn monteur aan.
Ehh... airconditioning wilde ik zeggen.
Dat was even een domper. Maar ik ploeterde voort. “De airco dus, en eh, ik kom uit Nederland en daar heb ik geen airco, ik hoef ook geen airco, maar hij lekte en de buren klaagden enne..."
Zuchtend draaide de monteur zich om. ‘Heb je een stukje keukenrol?” vroeg hij nors. OK, nou, keukenrol dus. Ik gaf het maar op en een beetje verslagen ging ik op de bank zitten.

Maar ik heb hem nog wel even mooi duidelijk gemaakt dat hij het balkontafeltje dat hij uit elkaar geschroefd had voor wat bewegingsvrijheid op het piepkleine balkon weer even in elkaar moest zetten voordat hij wegging. Zo. En koffie kreeg hij ook niet.  

Die middag liep ik wat te dwalen door de stad en raakte alleen maar aan de praat met Engelse toeristen. 

Totdat ik ineens voor de winkel van Masa de Tomasa langs liep en zag dat het meisje van mijn blog cafe con leche in de winkel was. Ik pakte mijn mobiel, zocht de blog op en liep naar binnen.  

Ik vroeg het meisje of ze me misschien nog herinnerde … “Ik vroeg of je op de foto met me wou” zei ik en ik toonde haar de foto op mijn mobiel. Ik zag het kwartje vallen. Ik vertelde haar dat de blog gepubliceerd was en dat ik er veel leuke reacties op had gekregen.
Het meisje riep haar collega erbij. “Kom eens kijken” zei ze “ik ben beroemd in Nederland”.  Met veel oh’s en ah’s moest ik uiteindelijk het webadres opschrijven. Ik stond al op straat toen het meisje nog snel uit de winkel kwam. Met een zakje met wat lekkers. "Voor jou" zei ze en ze wierp me een kushandje toe.  

Was de dag qua Spaanse gesprekjes toch nog leuk geworden!