Waar Alicante
Wanneer oktober 2019
Ik houd van het heerlijke terras bij het aquarium van Alicante. Een van de eerste keren dat ik in Alicante was op zoek naar woonruimte liep ik hier langs en zag mensen in het decemberzonnetje genieten van een kop koffie of iets sterkers. “Wat een zaligheid” dacht ik toen, “dat je hier in de winter op dit prachtige plekje nog kunt genieten van buiten zitten.” Het had iets rustgevends, dit terrasje op het stille pleintje midden in de drukke stad.
Inmiddels ben ik zo bevoorrecht dat ik hier regelmatig neerstrijk, hetzij voor een heerlijk ontbijtje, hetzij voor een drankje. De man die er werkt herkent me, zelfs als er een aantal maanden tussen de bezoekjes zit en dat maakt me op een vreemde manier blij en zorgt ervoor dat ik me hier thuis voel.
ik houd van...
Dit jaar – tijdens mijn ongekend lange verblijf van vier weken - kon dit terras in mijn routine niet ontbreken. Samen met Myriam ontbijten op haar vrije dag en op andere dagen regelmatig even zitten met mijn (Spaanse) boek.
Dit jaar werkt er ook een meisje die ik nog niet ken. Maar het duurt niet lang voordat ze me begroet met de woorden "koffie of wijn?" (Ja, helaas, zo voorspelbaar ben ik), en ik houd ervan.
Ik houd ook van het meisje, niet op een romantische manier, maar gewoon, ik vind haar superlief.
Ik houd van het samenzweerderige lachje als ze me aan ziet komen en we vanaf afstand het woord “vino” (wijn) vormen met onze mond.
Ik houd van de manier waarop ze me terloops met een lief lachje wat extra chips komt brengen.
Ik vind haar tatoeages prachtig en ik vind de donkerrode lippenstift die ze altijd draagt precies bij haar passen.
Die middag is het rustig en we kunnen even praten. Het blijkt dat we allebei niet van regen houden en blij zijn met het ongewoon warme weer hier in oktober.
Het is misschien een onnozel gesprekje, maar ik geniet ervan. “Tot de volgende keer!” zwaai ik.
geluk zit in kleine dingen
Een half uur later kom ik haar tegen in de supermarkt en we lachen allebei verrast en wisselen een paar woorden. Vervolgens kom ik haar nog een paar keer tegen, want ja, altijd zoeken in een
vreemde supermarkt!
Het wordt nu bijna ongemakkelijk en bij de zuivelafdeling kijk ik zeer geïnteresseerd in de koeling, want zo groot is mijn Spaanse vocabulaire nou ook weer niet.
Keurig werk ik het boodschappenlijstje af en ik mis alleen de guacamole. Ik kan het niet vinden en net als ik een beetje verloren om me heen sta te kijken komt het meisje weer om de hoek. Ik loop naar haar toe en ik vraag haar of zij misschien weet....en ja! Ze had het toevallig net gezien en ze loopt met me mee en wijst me de bakjes aan.
Is het raar dat je van zoiets alledaags zo gelukkig kunt worden? Ik ben het in elk geval en de guacamole smaakt die avond nog lekkerder dan anders.
Reactie schrijven