MIJN AVONTUREN IN SPANJE - BEETJE VERLIEFD 2

Waar          Madrid

Wanneer    juli 2019

In een vorig blog schreef ik al eens over de wijze waarop mensen in Spanje met elkaar omgaan. Complimentjes geven, elkaar veel aanraken, je zou het bijna flirten kunnen noemen, maar het is in principe veelal onschuldig. Je wordt er blij van – ik tenminste wel!

Maar wat ik me realiseerde is dat je er ook mensen blij mee kunt maken. Dus na een leuke encuentro – ontmoeting – dacht ik, nou moet ik dat zelf ook maar eens op zijn Spaans in de praktijk brengen. Het ging als volgt. 

Moe van het lopen ging ik op een bankje zitten met mijn flesje water. Even verderop op een trap naar een hoger gelegen pleintje zaten drie jongens gezellig te zitten. Het duurde niet lang of ik had door dat ze contact zochten. En ja hoor, er werd naar me gelachen en er werd druk gewenkt. Ik wuifde een beetje nonchalant terug, zo van, nee jongens, ik zit hier wel even goed. Maar ja, rustig zat ik al niet meer. Dus na enkele minuten stond ik op en voordat mijn hoofd kon besluiten of ik door zou lopen of een praatje ging maken, liepen mijn voeten al richting de jongens. 

Nou vooruit dan maar! De gewone dingen passeerden de revue, waar ik vandaan kwam, dat ik geweldig Spaans kon (duidelijk een overdreven compliment, ik kon me net begrijpelijk maken).
De jongens vonden dat we vanavond maar met zijn allen uit moesten. “Jongens, stop” gierde ik, "ik kan jullie moeder zijn!"
We lachten met zijn allen en ik besloot dat dit een goed moment was om afscheid te nemen. Ik strooide een paar kushandjes in de lucht en de jongens grepen de kussen uit de lucht en legden ze zogenaamd op hun hart.
Nou, nou, nou! Breed lachend vervolgde ik mijn weg.  

Aan het eind van de middag had ik enorme dorst en even klaar met al het water besloot ik een groot koel glas tinto de verano te drinken. Een soort sangria.
De jongen achter de bar was verschrikkelijk knap en leek zo van een filmset te zijn weggelopen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam.
Ah! Holanda! Ja, hij dacht het al te horen aan het accent, want zijn vriendin is ook Nederlandse en komt uit … 

Huh?! Wat zeg je? Het duurde even voordat ik doorhad dat hij Utrecht bedoelde en zijn collega schaterde het uit toen hij hoorde hoe je dat hoort uit te spreken en hoe het door zijn vriend werd uitgesproken.
Ik kreeg een schoteltje met olijven toegeschoven en zat lekker op het terras te genieten. En te denken…zal ik, zal ik niet? 

Mijn brein oefende de woorden en toen mijn glas en het schoteltje leeg waren bracht ik dat naar binnen. Ik liep naar de jongen toe en vertelde hem dat ik stikjaloers was op zijn vriendin omdat hij zo’n knapperd is.
Zijn collega’s joelden en met een omhelzing en twee zoenen nam ik afscheid en liep weg zonder dat ik nog een keer durfde om te kijken!