Waar Madrid
Wanneer juli 2019
Redelijk vroeg kwam ik aan in Madrid en ik besloot het rustig aan te doen en eerst het Retiropark te bezoeken. Zodra ik door de toegangspoort liep kwam ik terecht in een oase van rust. Het was een bizar moment, alsof je vanuit rennen struikelend tot stilstand komt. Of was het de vermoeidheid van de reis gecombineerd met de Spaanse hitte? Hoe dan ook, ik kwam abrupt tot staan, kocht een flesje water en ging op een bankje zitten.
vertrouwen
Na een paar genoeglijke uurtjes voelde ik mijn maag; het was al even geleden dat ik wat had gegeten. Ik ging het dan ook maar gelijk goed doen; in Spanje is de lunch DE maaltijd van de dag. Aarzelend liep ik op de stoep. Er zat bijna niemand buiten – het was te heet. Ik zag een stel voor mij een restaurantje binnengaan en ik dacht, hup, geen gezeur, gewoon ook door die deur.
Het bleek een goede beslissing. Een vriendelijke ober (en een echte guapo – knapperd) kwam gelijk op me af en vroeg of ik wat wilde eten en ik kreeg een prachtig plekje bij het raam. Hij kwam met de kaart en hakkelde wat in het Engels totdat ik zei dat ik graag Spaans wou leren en dat ik hem wel begreep als hij maar niet te snel zou spreken. En kedeng, 100 punten! De kaart ging aan de kant, ik kreeg een glas wijn van het huis en hij vroeg me of ik hem vertrouwde.
Nou is dat een vraag die ik nooit met ‘ja’ zal beantwoorden als die van een wildvreemde man komt, maar vandaag was het een oprechte ‘sí’.
buen provecho
Ik kon duidelijk maken dat ik niet een heel grote eter ben en hij kon duidelijk maken dat dit restaurant bekend staat om zijn tonijngerechten. Ik houd wel van tonijn en dus liet ik me verrassen. Nooit geweten dat tonijnen ribben hebben; maar dat kreeg ik te eten! En ja, zei mijn knappe ober, dat smaakt echt veel en veel beter als je het met je handen eet. Ook dat doe ik nooit (behalve patat) maar ook nu vertrouwde ik hem volledig!
En wat heb ik heerlijk gegeten. Ik kreeg nog iets van groente met een verrukkelijke tomatensaus erbij, SUPERlekker. ik weet niet precies wat het was, maar ik had de neiging om met mijn vingers de laatste restjes uit het schaaltje te schrapen, nou dan weet je het wel!
En hoewel mijn ober eraan twijfelde of ik wel genoeg had gegeten, heb ik het hierbij gelaten en nam alleen nog een kopje koffie.
Ik had echt genoeg, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me tegen die tijd ook wel een beetje zorgen begon te maken over de rekening.
Maar mijn knapperd was het vertrouwen waard, want alhoewel niet heel goedkoop was het gewoon een goede prijs voor een overheerlijke maaltijd. Met een omhelzing en een kus op elke wang nam ik afscheid. Glimlachend liep ik de warmte weer in.
Reactie schrijven