MIJN AVONTUREN IN SPANJE - KNIP KNIP

Waar          Alicante

Wanneer    oktober 2019

Naar de kapper in Spanje? Zou ik dat durven? Iemand aan mijn haar laten frutselen met het risico dat ik me niet duidelijk genoeg kan uitdrukken en met een superkort paars koppie de winkel uitloop? Nou als dat geen avontuur is.

De vorige keer dat ik hier was ging ik al op zoek naar een kapperszaak. Er zijn er genoeg, maar ja, waar loop je dan naar binnen? Om het hoekje bij Masa de Tomasa vond ik Wick's. Een ruime zaak waar alleen dames aan het werk waren en ik dacht: “Deze dan maar”. 

Begin oktober was het zover en ik trok de stoute schoenen aan, liep naar binnen en vroeg of ik een afspraak kon maken voor knippen en een kleurtje. Dat kon. So far so good!

Een paar dagen later liep ik hypernerveus opnieuw de winkel binnen. De lieve mevrouw ging voortvarend van start en drentelde om mij heen met allerlei attributen. Na tien minuten kreeg ik het vreselijk warm in mijn jasschort, handdoek en plastic schort om me heen. Maar dapper lachten we tegen elkaar in de spiegel en moeizaam worstelden we ons door het vocabulaire heen benodigd voor een goed eindresultaat. 

We praatten verder niet veel en nadat het kleurtje was gezet vroeg ze of ik wat wou lezen. "Hmm..." zei ik, want alles wat ze zei kwam met vertraging door in mijn hersenen. "Ja" zei ze, "lezen is heel goed als je een taal wilt leren." En ik lachte en knikte en de spanning ebde wat weg.

Na het spoelen was er opluchting...het was niet paars! Maar toen ze met de schaar kwam aanzetten klopte mijn hart weer een tikkie sneller. Weer probeerden we elkaar zo goed mogelijk te begrijpen tot ik op een gegeven moment dacht ...klaar, laat maar, ik zie wel wat het wordt.

Na het drogen en in model brengen was ik supertevreden en ik vertelde haar dat ik erg blij was en dat het moeilijk was om je haar bij een nieuwe kapster te laten doen.  Na alle spanning kwam ik een beetje op dreef en ik voegde eraan toe dat het vast ook lastig was als je als kapster een nieuwe onbekende klant kreeg.  Een brede glimlach brak door op haar gezicht. " Ja" knikte ze en het kwartje viel bij mij. Zij was waarschijnlijk net zo nerveus geweest als ik. 

Opgelucht liep ik de winkel uit en toen de blijdschap van mijn gelukte kapsel wat gezakt was realiseerde ik me dat ik geen foto gevraagd had en voelde ik mij ook een beetje schuldig over mijn gebrek aan conversatie en enthousiasme ter plekke. 

De volgende ochtend ging ik terug. Op de stoep haalde ik diep adem en ik stapte de winkel weer binnen. "Sorry" zei ik," ik was gisteren zo nerveus dat ik vergeten ben te vragen of je met mij op de foto wilt." Weer brak die brede glimlach door. " Natuurlijk!" zei ze. En omdat we nogal wat in lengte schelen werd er een stoel bijgeschoven en kwamen we samen op de foto.

Tot de volgende keer zwaaide ze en glimlachend liep ik naar buiten.

Gracias amigas de Wick's - Mar & M^a Ángeles! Espero de veros pronto. 

Calle Poeta Campos Vasallo 9 Alicante.