Waar San Juan de Alicante
Wanneer oktober 2020
kilometervreter
Een hekel heb ik eraan: autorijden. Even lekker scheuren, kilometers vreten, gas op de plank – allemaal niet aan mij besteed. Ik rijd van A naar B als het moet en that’s it. Vreselijk vind ik het als ik in file’s terechtkom, wegomleggingen het hoofd moet bieden en verkeerd rijd (wat ik nogal eens doe).
Laat het nou de droom van mijn partner zijn om in een camper rond te trekken. Uiteindelijk is de camper er gekomen. Maar omdat mijn partner vanwege zijn werk sterk aan huis gebonden is, kwamen
wij niet verder dan een paar honderd kilometer af en toe.
Lekker in Nederland, een paar tripjes naar Duitsland, helemaal prima!
Toen kwam corona. En toen was vliegen niet meer vanzelfsprekend voor mij en werd de afstand tussen Nederland en Spanje ineens nog groter dan ie al was.
En zo gebeurde het dat op een van onze beruchte vrijdagavonden het idee opborrelde om dan maar met de camper naar Spanje te rijden. “Tuurlijk” lachte ik na mijn tweede glas wijn. “Ons eigen huisje bij ons, ook wel zo veilig en het is maar 2200 km” . Wist ik veel dat partnerlief bloedserieus was…
heen...
Om een lang verhaal kort te maken; begin oktober vertrokken we. “We doen rustig aan hoor” zei mijn partner nog ter geruststelling. Maar het weer was bar en boos en we konden niet veel meer dan, ja, kilometers vreten. Daar zat ik dan, achter het grote stuur, turend in de regen en halsbrekende toeren uithalend om tol te betalen. Omwisselen. In de bijrijdersstoel naar buiten starend of aanwijzingen gevend maar vooral ook (diepe) zuchten slakend om de vele kilometers die we nog te gaan hadden.
Maar langzaam groeide mijn enthousiasme. “Jeetje, hier ben ik nog nooit geweest" en "zoveel kilometers heb ik nog nooit afgelegd”. Elke avond de verrassing hoe onze overnachtingsplek zou zijn, knus het kacheltje en de kaarsjes aan als het koud en donker werd. En natuurlijk de ultieme beloning om na een aantal dagen “Alicante” op de borden te zien staan en de hereniging met onze Myriam.
…en terug
Maar helaas, we moeten ook weer terug. Of ik daar naar uitkijk? Nee, niet echt, een enthousiaste kilometervreter zal ik nooit worden, maar ik weet nu wel dat ik ondanks de vele kilometers van de reis kan genieten. En wie weet, zie je mij ooit nog eens in Marokko rondrijden.
(Nee! - is niet serieus!)
Reactie schrijven
eric jansen (zondag, 18 oktober 2020 20:09)
Al doende leert men! En veiliger reizen qua Corona dan met een camper is er niet.dus blijf dit doen.....en wel thuis !