MIJN AVONTUREN IN SPANJE - ROMEO

Waar          Madrid

Wanneer    juli 2019

Op zoek naar iets te eten in Madrid heb ik vooral kleine authentieke restaurantjes gezocht. Het is er veelal druk en lawaaiig, maar heel gezellig. Dankzij een tip kwam ik terecht op een plek waar de gamba’s overheerlijk zouden moeten zijn. 

Ook dit restaurantje was geen uitzondering, het was lawaaiig en druk, heel druk. Ik wilde al bijna rechtsomkeert maken toen een ober naar me schreeuwde (op een goede manier) “Señora, aquí” - mevrouw, hier. Een beetje geïntimideerd ging ik aan het uiteinde van een tafel zitten. Hij raakte even mijn schouder aan en vroeg al rennend wat ik wilde drinken. Binnen no time stond er een glas wijn voor mijn neus en hij vroeg wat ik wilde eten. Tijd om na te denken was er niet en ik kon alleen maar vragend ‘gamba’s?” uitbrengen. Hij knikte en weg was ie alweer.

Van links werd er een mandje brood voor me neergezet - nou ja, gegooid bijna – en van rechts kwam een bord en bestek. Ik ademde uit en voelde me ontspannen. Ik nipte van mijn glas, at wat brood en genoot van alles wat er om mij heen gebeurde. De gamba’s arriveerden en ze waren inderdaad verrukkelijk. 

Ik schrok op toen de ober me op de schouder tikte en iets tegen me ratelde. Toen drie oudere heren bij me kwamen zitten vielen de woorden op hun plaats. Of ik er geen bezwaar tegen had mijn tafel te delen. Inmiddels zaten de heren al! Dus ik knikte en glimlachte. De heren knikten terug en begonnen aan hun bestelavontuur. De ‘leider’ van de groep bestelde voor iedereen, heel rustig in keurig Spaans met een Engels accent en bewonderend keek ik hem aan. Hij zag mij staren en ik verontschuldigde me in het Engels en zei dat ik zijn Spaans bewonderde. Op hun beurt waren de heren onder de indruk van mijn Engels en zo begon ons gesprek. 

Meneer 1 vertelde dat ze al 65 jaar bevriend waren. Hij bezat een appartement in Madrid en zolang het nog kon, probeerden ze daar twee of drie keer per jaar samen enkele dagen door te brengen.  Na het tweede biertje van de mannen kwamen de sterke verhalen over ‘vroeger’. Meneer 3 was wat stiller, maar, zo vertelden meneer 1 en 2 stellig, onderschat hem niet, hij is de Romeo van de groep. ‘Romeo’ verschoof een beetje op zijn stoel. “Ja” zei hij, “ik zag je eerder al lopen in de straat, je viel me meteen op. Wat een geweldig toeval dat wij nu met die mooie dame een tafel mogen delen”. De beide andere mannen bulderden van het lachen. “Zie je wel” zeiden ze, “pas maar op hoor, geen enkele vrouw is veilig voor hem!”

Het was erg gezellig en op zijn Spaans namen we afscheid met een omhelzing en twee zoenen, waarbij de omhelzing van 'Romeo' wel heel lang duurde, tot grote hilariteit van zijn vrienden. 

Jammer dat ik er niet aan gedacht heb een foto te nemen.