MIJN AVONTUREN IN SPANJE - SPANNEND

Waar          Alicante

Wanneer    eind juni 2020

Spannend, dat vind ik het, superspannend. Ik ga voor het eerst weer reizen na de lockdown in Spanje. Ik denk dat ik niet gegaan zou zijn als Myriam er niet woonde, maar ik moet haar weer 'echt' zien en voelen. 

Mijn vlucht gaat vroeg en ik probeer nog een paar uurtjes te slapen en me voor te houden dat ik niets ben vergeten. De belangrijkste dingen heb ik wel tig keer gecontroleerd: paspoort, pinpas, gezondheidsverklaring, passagierlocatieformulier en mondmaskers. 

De aankomst op Schiphol is schokkend. Mijn vlucht is weliswaar de eerste die vertrekt die dag maar echt, zo bizar stil en rustig en verlaten, het is unheimisch. De weinige mensen die we zien dragen allemaal een mondmasker en dat is voor ons noorderlingen even wennen.  

Evert heeft me gebracht en normaal drinken we samen nog een bakkie voordat hij terugrijdt. We kijken een beetje bedrukt om ons heen; alles is gesloten.  “Nou dan ga ik maar weer” zegt Evert en ik knik. We knuffelen en onwennig lopen we elk een kant op.

In vijf minuten ben ik door de douane en bij de gate. Ik ga zitten op een stoel aan het eind van een rij en laat de afgelopen tijd de revue passeren. Hoe snel we van grapjes maken over het coronavirus belandden in de bittere werkelijkheid en geconfronteerd werden met angst en de dood. De onbalans tussen thuisblijvers en mensen die dubbel zo hard moesten werken, de zorgen om de economie en de verbazing dat nagenoeg de hele wereld binnen twee weken stil lag. Maar vooral ook de emotionele wissel die dit trekt op ons allemaal.  Dierbaren niet kunnen knuffelen of zelfs niet kunnen bezoeken en de angst voor het verliezen van dierbaren, je werk of je bedrijf.

Maar ook de leuke dingen komen voorbij. Het videobellen met familie en vrienden, de kaartjes die we stuurden en ontvingen. En ik bedenk me dat Myriam en ik ook leuke dingen deden in deze tijd. Samen inloggen op de sportles; wat hebben we gelachen als we net niet synchroon liepen in de steples van René of we tegelijkertijd op ons voorhoofd tikten toen de Spaanse Adri ons vertelde dat we - alweer - moesten ‘planken’. 

De spelletjes yahtzee die we speelden, de bakrecepten die we uitwisselden.  Nu het normale leven weer een beetje begint - het nieuwe normaal dan - mis ik dat en ik merk hoe snel we de echt nare dingen weer wat kunnen vergeten. 

In het vliegtuig slaap ik vooral en voordat ik het weet gaan we landen.  

Met een klap val ik opnieuw in de harde werkelijkheid; het vliegveld van Alicante is nog desolater dan Schiphol. Het is angstwekkend stil overal en ik zie nergens ook maar enige bedrijvigheid. Vlak bij de uitgang lever ik mijn passagierlocatieformulier in bij een intimiderend officieel uitziende meneer en ik moet even stilstaan zodat mijn lichaamstemperatuur wordt gemeten. 

Loop ik normaal in sneltreinvaart drommen mensen ontwijkend naar buiten en waar de laatste deur naar de ontvangsthal altijd open staat, loop ik nu alleen en moet ik wachten tot de deur openschuift. En dan zie ik Myriam. Nee dat kan toch niet?! Dan zie ik een bordje met mijn naam erop... JA! ze is het toch; wat een verrassing!

Ik begin te rennen en wat er dan gebeurt overvalt me. Niks geen traantje wegpinken, maar diepe snikken met uithalen. We klemmen ons aan elkaar vast met mondmasker en al en ik denk “wat nou??!” Niks spelletje yahtzee of online sporten. Dit is echt. We lachen en we huilen nog meer. Ik word me ervan bewust dat de enkele mensen om ons heen stil zijn en ik bedenk me dat dit een prachtige scène zou zijn in ‘hello goodbye’.

Met de armen om elkaar heen lopen we naar de bus. De rest van mijn tijd in Alicante genieten we intens in dankbaarheid.